Eg eig slik ei gleda
i tre kusymrer spede,
dagen dei såg i kring jul.
Dei står i litt mold mellom hatl og ur
lyser så gildt sjølv om dagen er sur.
Til nattelivd legg eg ein brakje på plass
den verna dei godt, grøn - men og kvass
dei talar til meg desse tre.
Gul og vakker i januar
naturen har gjort ein vri
han er ute reint før si tid - blomen.
Molda ligg svart og tung
undrast, er våren komen
mi kusymre ung.
Å nei seier brakjen
eg blomen lyt verne,
lite sol, mørket sig på,
det lyser ei stjerne,
den gir ingen varme,
vel er eg kvass,
men mellom nålene, tette og små
ligg varmen eg har å gi.